تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و رابطه آن با مقاومت به انسولین در موش های نر مقاوم به انسولین

مقدمه: ویسفاتین آدیپوکاینی است که عمدتاً از بافت چربی احشایی ترشح می شود و در هموستاز گلوکز نقش دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و رابطه آن با شاخص مقاومت به انسولین در موش های نر مقاوم به انسولین بود. روش ها: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزنی(20±220گرم)، به طور تصادفی به 3 گروه کنترل سالم، کنترل مقاوم به انسولین و تمرین کرده مقاوم به انسولین تقسیم شدند. پس از القای وضعیت مقاومت به انسولین در گروه های کنترل و تمرین کرده مقاوم به انسولین، گروه تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، 3 روز در هر هفته تمرین مقاومتی انجام دادند. غلظت پلاسمایی ویسفاتین، انسولین، گلوکز وشاخص مقاومت به انسولین پس از تمرین ها اندازه گیری شد. آزمون آنووای یک طرفه برای آنالیز داده ها در سطح معنی داری 05/0>p مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که القای مقاومت به انسولین باعث افزایش معنی دار سطوح ویسفاتین، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین شد (05/0p<). از سوی دیگر تمرین مقاومتی باعث کاهش معنی داری گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین شد (05/0p<)، اما کاهش سطوح ویسفاتین در اثر تمرین معنی دار نبود (05/0p>). نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، ویسفاتین در وضعیت مقاومت به انسولین و دیابت افزایش می یابد و همبستگی مثبت با مقاومت به انسولین دارد. تعییرات ایجاد شده در سطوح ویسفاتین به دنبال تمرین مقاومتی معنی دار نبوده و رابطه ای با بهبود شاخص مقاومت به انسولین نداشت. بنابراین احتمالاً ویسفاتین در بهبود وضعیت متابولیکی ناشی از تمرین در شرایط مقاومت به انسولین نقشی نداشته است.